Voor de website van mijn sponsor Fusion schreef ik het onderstaande verslag:
Zondag was het eindelijk zover, de eerste race van 2020! 11 maanden en 23 dagen was het geleden dat ik voor het laatst een race deed. Aan de ene kant lijkt dit lang geleden, aan de andere kant is er zoveel gebeurd dat de tijd voorbij is gevlogen. De situatie sinds het ontstaan van het coronavirus maakte het een gek jaar tot nu toe en veel wedstrijden werden verschoven of gecanceld. Lang had ik hoop op een hele triathlon in September. In eerste instantie trainde ik voor het WK Almere. Na de annulering van deze race werd het Ironman Hamburg en toen die werd gecanceld ging de focus naar Ironman Emilia-Romagna. Toen deze eind augustus óók werd gecanceld moesten we (mijn vriend en coach Maarten Strijbosch en ik) op zoek naar een ander evenement. Dat werd Ironman 70.3 Les Sables d’Olonne. Hoewel ik ook bij deze race mijn twijfels had of die wel kon doorgaan, want meer en meer regio’s in Frankrijk werden met ‘rood’ bestempeld. Maar de Vendée regio (waar Les Sables d’Olonne in ligt) bleef groen en trainden we alsof de race zou doorgaan. 5 dagen voor de race was hij nog steeds niet geannuleerd, dus boekten we onze accommodatie en vertrokken we naar Frankrijk. We hadden goede hoop dat de race doorgang kon vinden, maar in ons achterhoofd hielden we wel rekening met een teleurstelling dat de race alsnog afgelast zou kunnen worden en we voor niks zouden afreizen. De dagen voor de wedstrijd verliepen verder soepel. Het was even wennen aan de mondkapjesplicht, want zodra je het stadcentrum in kwam waren mondkapjes zowel binnen als buiten verplicht. Maar toen we aankwamen was de organisatieal bezig met de opbouw en hier en daar werden al wat medetriatleten gespot. Met de dag kwam steeds meer het gevoel dat het echt ging gebeuren: we zouden gaan racen!
Ook op de racedag zelf moesten de mondkapjes op blijven tot aan de start. Zelfs met warm lopen moest het mondkapje opblijven. Het was een gekke situatie, maar ik was zo blij dat we weer mochten racen, dat het eigenlijk niet uitmaakte. Na de start van de mannen, die 2 minuten voor ons van start gingen, mochten de mondkapjes af en liepen we naar de startlijn die zich bevond op het strand, maar doordat het vloed was kwam het water tot aan onze knieën. Na het startschot was ik niet goed weg. Je kon nog een flink eind dolfijnen, aangezien het water lang ondiep bleef, maar blijkbaar ben ik daar niet zo goed in. Toen het water eenmaal diep genoeg was om te zwemmen trok ik een sprintje en kon ik aansluiten in de voeten van de snel zwemmende Fenella Langridge. Waar normaal het tempo wat zakt na de eerste paar honderd meter, hield Fenella deze keer het tempo hoog en ik moest hard werken om in haar voeten te blijven. Eenmaal uit het water spurtte Fenella ervandoor, en terwijl ik zelf dacht dat ik toch ook aardig mijn best deed, verloor ik toch 20sec in de eerste wissel. Eenmaal op de fiets hoopte ik haar weer bij te halen, maar na een kilometer of 20 kreeg ik te horen dat ik 1min achter Fenella lag en besloot ik op mijn eigen tempo verder te fietsen op het toch wel technische en glooiende parcours. Weer een aantal kilometer later werd ik bijgehaald door de latere winnares: Justine Mathieux. Ze kwam me niet heel hard voorbij en ik besloot te proberen haar in het zicht te houden. Op de technische stukken verloor ik haar af en toe uit het oog, maar zodra er een wat vlakker en rechter stuk was, kon ik haar weer bijhalen. Met de power zat het dus wel goed, maar ik heb wel iets meer lef nodig voor een parcours als deze om niet teveel tijd te verliezen in de bochten en afdalingen. Uiteindelijk kwam ik de wisselzone in op 20sec van Justine en 2,5min op Fenella. De 2e wissel verliep niet vlekkeloos met mijn helm die vast bleef zitten aan mijn haren en een linkerschoen die ik probeerde aan te trekken aan mijn rechtervoet, dus hier helaas ook weer wat kostbare secondes verloren. Dat deze seconden zo belangrijk zouden zijn voor het eindresultaat wist ik toen nog niet. Eenmaal op het loopparcours voelde ik me wel heel sterk. Ik zag 3.45min/km op mijn horloge en moest flink op de rem trappen om niet harder te gaan. Ik hoopte om eindelijk onder de 1.25u te lopen op een halve marathon wat neerkomt op sub 4min/km gemiddeld, maar dan moest ik wel zorgen dat ik mezelf niet zou opblazen. Na een kilometer of 4 riep coach Maarten me de stand van zaken door: er zat nog een groep van 4 dames achter mij die ongeveer 1,5-2min na mij van de fiets kwamen, met daarin 3 meiden die normaal gesproken harder zouden lopen dan ik. Op dat moment wist ik dat het lastig zou worden de 3e plek te verdedigen, maar ik ging me niet zomaar gewonnen geven. Ik tikte de kilometers netjes af op 3.50-3.55min/km en pas aan het begin van het laatste rondje met zo’n 6km te gaan werd ik ingehaald door Alexandra Tondeur, de huidige wereldkampioen lange afstand ITU. Met alle macht probeerde ik mijn karretje aan te haken (op 4m afstand dan, vanwege de coronaregels). Alexandra en ik kregen even later te horen dat Fenella het zwaar had en al was ingehaald door Justine. Fenella liep op dat moment zoveel langzamer dan wij dat wij haar mogelijk nog konden inhalen voor de finish. Met nog 3km te gaan raceten we dus met 3 vrouwen voor de plekken 2, 3 en 4! Niet veel later versnelde Alexandra en moest ik passen. Net voor
de finishlijn haalde Alexandra Fenella nog in, maar voor mij kwam de finish net iets te vroeg en ik moest genoegen nemen met een 4e plek. 30sec achter Fenella op plek 3, 40sec achter Alexandra op plek 2 en een krappe 2min achter de nummer 1: Justine. Nog nooit zat ik zo dicht bij de winst van een grotere lange afstandsrace!
Al met al was het dus een geweldige ervaring om de strijd aan te kunnen gaan met deze vrouwen. Het was een echte wedstrijd en ik heb ervan genoten! Helaas werd de wedstrijd niet beslist in mijn voordeel (een 4e plek is nooit leuk), maar ik heb bereikt wat ik uit deze race wilde halen: een mooi persoonlijk record op de halve marathon van een dikke 3min (1.22.48 op een parcours van 21.2km volgens mijn horloge), een geslaagd voedings- en hydratatieplan, een echte spannende race en een paar leerpuntjes om mee te nemen en om aan te werken voor de volgende wedstrijd. Als die er nog komt dit jaar… Laten we het hopen!
